Bedankt

Ik ben nu ruim een maand thuis en heb afgelopen vrijdag een evaluatie bijeenkomst, samen met Francine, gehad bij Travel Active. Hier kom ik op terug.

Ik mis de kinderen van de Malota community school en ben zo benieuwd hoe zij hun schooljaar hebben afgesloten. Welke kinderen gaan door naar grade 4? Is het Fred, Hellen, Mervis, Dorothy, Grace, Blessing, Rosemary, Abygirl, Mary-Daka en John gelukt om door de voor hen heel moeilijke eindtoets te komen? Hoe hebben Winter en Queen de toets gemaakt waar ze totaal niets van snappen, ze kunnen niet schrijven laat staan lezen en wat gaat er met hen gebeuren? Hebben Moriet, Mutante, Morgan en Ostene de verwachtingen die ik van ze had waar gemaakt en hebben ze met vlag en wimpel de toets gehaald? Hoe gaat het met Anna, die een leesboekje uit haar hoofd had geleerd om maar met mij apart te kunnen werken? Gaat Toba nu echt naar een school voor kinderen met special needs , want ze werd als ze al een keer naar school kwam gewoon naar huis gestuurd? Zo triest. Wat zou ik graag meer voor ze hebben kunnen doen.

Ook hoop ik dat grade 7 de overstap naar secondary school kan maken, al was de verwachting dat hooguit 30% zou slagen voor hun examen. Wat moet er met Justin gebeuren, hij is 17 en zal hoogstwaarschijnlijk niet geslaagd zijn. Nog een jaar in grade 7?

Het blijft onvoorstelbaar hoe het er op mijn schooltje aan toe ging en dat de meeste kinderen dag in dag uit werk moesten doen waar ze niets van snapten. Ik hoop van harte dat de leiding, mede door mijn inbreng, snapt dat de basis eerst gelegd moet worden. Dat er structuur in de aanpak, van zowel de lesstof als het aanbieden ervan, moet komen. Dat de kinderen een leerkracht krijgen die er voor ze is met heel hun hart en die niet uit onmacht hun frustraties d.m.v. slaan bot vieren op de kinderen. Dat de headmaster in gesprek gaat met de gouverment over het feit dat de voorgeschreven lesstof voor de meeste kinderen op de Malota community school niet haalbaar is.

Ik stop maar met het schrijven over mijn schooltje, want ik word er zo verdrietig van. Ik had ondanks alles deze ervaringen niet willen missen.

Het gesprek met Travel Active laat een positief gevoel bij mij achter. Ze waren blij met onze inbreng en waren oprecht geïnteresseerd in wat wij te zeggen hadden. Ze gaan een aantal zaken die wij aangekaart hebben opnemen met Dream Livingstone. Ik hoop dat Rabeccah en Kennedy er ook daadwerkelijk iets mee gaan doen, dat nieuwe vrijwilligers niet dezelfde frustraties ervaren als Francine en ik over bijvoorbeeld het ontbreken van logboeken. Het zou het zoveel makkelijker maken indien je weet wat er tot dan toe op de projecten is gebeurd. Ook hoop ik dat zij meer inzicht krijgen in de geldstromen van het Sunbird huis, zodat ze weten dat de financiële bijdrage van alle vrijwilligers ook daar komt waar het voor bedoeld is, de verschillende projecten, dus bij de kinderen van de verschillende scholen en bij de ouderen en niet dat er bedragen aan de strijkstok blijven hangen. Zij hebben het zo hard nodig en ik gun het ze zo dat ze het, al is het maar iets, beter krijgen dan dat ze het nu hebben.

Dit is mijn laatste blog over mijn reis naar Zambia en het vrijwilligerswerk dat ik daar gedaan heb. Ik wil jullie bedanken voor de mooie, fijne, lieve reacties die ik heb gehad. Mede door deze reacties heb ik het vol kunnen houden.

Veel liefs,

José

Met Diederik door Zuid Afrika

Wel wat laat, maar toch nog mijn verslag over onze trip.

Wat was het fijn om hem weer te zien en te spreken en te kunnen omhelzen en te knuffelen op het vliegveld in Johannesburg.

Na het regelen van de huurauto gingen we op weg naar onze eerste lodge in Midrand. Het was een super verblijf waar bij de inrichting tot in het kleinste details gedacht was aan afstemming op elkaar, zowel de voor- als de achterkant van de deurhanger had een Afrikaans tafereel. De volgende dag gingen we naar de Cradle of Humankind en daar de grotten bekeken waar de schedel van de eerste mens is gevonden. Op weg daar naar toe een ervaring die Died en ik al een keer eerder meegemaakt hadden in Florida. Ik werd aangehouden door een motoragente vanwege het zogenaamd negeren van een stopbord en kregen een bekeuring van 1000 rand. Ik wilde met haar in discussie gaan, maar Diederik kreeg een flashback en dacht dit doen we niet. Hij vroeg of we niet gelijk konden betalen. Daar moest ze even over nadenken en zei toen dat 1000 wel een beetje veel was en als we 500 rand betaalden dan konden we doorrijden. We hebben dit maar gedaan om overal van af te zijn. Hoop dat de agente dit geld goed kon gebruiken! We zijn na de grotten ook nog naar een botanische tuin geweest waar het heel rustig was, op een aantal jonge stelletjes na die van de rust gebruik maakten.

De dag erna was het al weer vroeg op voor een lange rit naar Hazyview. Onderweg hebben we aan het begin van de Blyde canyon “Godswindow”gezien. Het viel mij wat tegen. Vervolgens naar de toeristische trekpleister Bourke’s Luke potholes. Het was super mooi om te zien hoe de rivier de rotsen uitgesleten had, maar er waren zo veel mensen! Daarna nog verder de canyon in en dat was echt indrukwekkend om te zien en gelukkig waren er hier nauwelijks toeristen. Na een toch nog wel lange rit over een slecht wegdek kwamen we aan bij onze luxe lodge. Heerlijk geslapen.

De volgende ochtend heb ik met de eigenaar van de lodge eerst ontbeten en daarna gegolfd op zijn homecourse. Dit was wel wat anders dan mijn ervaring in Livingstone, een mooie goed onderhouden baan met veel waterpartijen. Helaas de krokodillen en de hippo’s niet gezien.

’s Middags gingen we op weg naar SabiSand game reserve voor Died zijn eerste wildlife ervaring. De gids die ons ernaar toe bracht wist onderweg al gelijk allerlei dieren te spotten en dat waren er meer dan we tijdens de echte gamedrive, half in het donker te zien kregen. Deze gids was meer bezig met de dame naast hem dan met het spotten van wild. Ik vond het vooral voor Died een teleurstelling, omdat ik al zoveel moois in Chobe gezien had. Bij terugkomst begon het ook nog te stortregenen.

De dag erna begon de dag al om 4:30 uur voor een nieuwe gamedrive, maar nu in Kruger nationaal park. Marten onze gids legde ons uit waarom het gamedrive heet, het is een soort game je kunt winnen, veel dieren zien, of verliezen, weinig dieren zien. Wij hebben best wel veel verschillende dieren gezien, maar ze waren steeds in groepjes van 2 of drie en niet in overweldigende kuddes. Waar we echt mee geboft hebben is dat we cheeta’s en een luipaard gezien hebben, want dat gebeurt niet zo vaak. Al met al toch wel weer een heel mooie belevenis.

En toen naar Swaziland, het eerste deel door Zuid Afrika was echt heel mooi met vergezichten en goede wegen, maar toen de grens! Het halen van onze stempels bij de douane verliep probleemloos, de dame die ons hielp zei nog wel dat de weg niet zo goed was. Dat hij zooo slecht was en dat we verschillende keren met zweet in onze handen zaten omdat we dachten dat onze kleine huurauto schade zou oplopen door alle kuilen en hobbels die in de weg zaten, hadden we niet verwacht. Wat was ik blij dat Diederik het hoofd koel hield en ons veilig over deze bergweg naar ons nieuwe verblijf in Mbabane gebracht heeft. Na het diner vroeg in bed, want we waren best gesloopt door deze heftige rit.

Het was de dag erna alweer tijd om op weg te gaan naar onze laatste bestemming, Sodwana bay aan de Indische oceaan. Weer een lange rit over goede wegen door over het algemeen saai landschap, ondanks de natuurgebieden waar we door kwamen. Helaas, maar achteraf maar goed ook, mocht ik niet gaan duiken omdat ik geen doktersverklaring had en zou de volgende dag ’s middags met Died mee gaan en dan gaan snorkelen. Het duiken in de ochtend was voor Diederik heel heftig vanwege de hoge golfen, te weinig lood, de heel sterke stroming en het zicht onder water was slecht. Hij heeft zijn duik dan ook niet afgemaakt. Na overleg met hem ’s middags ook niet gaan snorkelen, dus maar een luie dag aan het zwembad. Zwemmen in de oceaan was ook geen optie vanwege de kwallen, de golfen en de stroming, jammer maar het was wel lekker om daar even uit te waaien. De laatste volle dag van ons verblijf geluierd en de dag erna was de lange terugreis naar Johannesburg aangebroken en onze vlucht terug naar Amsterdam.

Het was echt heel fijn om deze trip samen met Diederik te mogen doen en samen te genieten van al het moois dat we gezien hebben.

Het einde nadert

Mijn laatste week in Livingstone Zambia is halverwege. En als ik terugkijk op de afgelopen 9 weken weet ik niet welk gevoel er overheerst. Is het de vriendelijkheid van alle mensen die ik ontmoet heb en de gesprekken die ik met de Zambianen, met name Musola, en de mensen in het Sunbird huis en speciaal met Francine gevoerd heb en de fantastische natuurschoon die ik heb gezien. Of toch de frustratie, onmacht en teleurstelling die ik elke dag op school ervaar. Het feit dat ik door de omstandigheden daar niet bereikt heb waarop ik gehoopt had. Ook al had ik me voor vertrek voorgenomen om geen verwachtingen te hebben, toch had ik ze onbewust wel.

Een aantal zaken op een rijtje over de school:

• Het gros van de kinderen dat graag naar school komt en elke dag al vroeg present is. Ze zijn dol op hun leerkracht.
• Kinderen die blijven vragen of ze ook met mij apart mogen werken.
• Leerkrachten die willen leren en mijn materialen en werkwijze soms gebruiken.
• Klaslokalen waar zand de ondergrond is en de meeste tafels kapot zijn en geen materiaal voor de kinderen. Ze delen soms een potlood en boeken zijn er helemaal niet, behalve voor grade 1. De leerkrachten hebben één boek van elk vak. Zij moeten dus altijd alles op het, op de muur geverfde, bord schrijven.
• Het aantal kinderen in een klaslokaal bedraagt tussen de 50 en de 60 en in Grade 1 zelfs tegen de 100 als ze er allemaal zijn.
• Het verbranden van afval op het schoolterrein, zodat de rook de klas in komt. Ook verschillende keren nadat ik met de headmaster gesproken had over gezondheid van kinderen en leerkrachten, hij zei dat het niet mocht. In ieder geval niet onder schooltijd. De prullenbakken die ik gekocht had hebben niet zoveel effect. Ik moet ze dagelijks herinneringen aan het feit dat het afval IN de bak moet en dan zie je dat leerkrachten ook gewoon afval uit het raam gooien! En er loopt er een project: KEEP MALOTA CLEAN!
• Leerkrachten die op vrijwillige basis lesgeven, waardoor ze soms niet op komen dagen omdat ze moeten zorgen dat ze ergens geld vandaan halen om hun huur te betalen. Als ze ziek zijn of een andere afspraak hebben dan zijn de kinderen alleen in hun lokaal en komt er soms een leerkracht van een andere klas iets op het bord schrijven.
• Lesgeven aan kinderen die nauwelijks Engels kunnen verstaan, omdat ze ChiTonga spreken. Ze hebben heel veel moeite om het lesgeven in het Engels te begrijpen, ondanks het feit dat deze taal vanaf pre school in het curriculum staat. 4 van de 120 Grade 3 leerlingen kunnen een beetje Engels lezen. De kinderen kunnen teksten kopiëren van het bord maar weten niet wat ze opschrijven. Ze kunnen herhalen wat de leerkracht hen voor zegt, maar als hij iets aanwijst dat hij net heeft gezegd weten ze niet wat er staat. Er is duidelijk bij de basis iets mis gegaan ook ten aanzien van rekenen. Eenvoudige bewerkingen t/m 100 kost de meeste kinderen heel veel moeite en ze gebruiken bijna allemaal hun vingers of zetten streepjes en tellen deze dan. Begrip van hetgeen ze doen is er helaas niet bij. En als je dan weet dat ze moeten kunnen cijferend optellen, aftrekken vermenigvuldigen en delingen moeten kunnen maken, snap je dat er veel teleurstelling bij de kinderen is als hun werk nagekeken wordt. Vaak is alles fout. WAT DOET DIT MET EEN KIND!
• In mijn gesprekken met de leerkracht en de headmaster over de resultaten van de testjes die ik doe, krijg ik steeds hetzelfde antwoord: “Er is iets mis gegaan bij de basis”. Vervolgens zie ik geen acties of aanpassingen van het lesprogramma.
• De tafels die ik besteld heb zijn nog steeds niet klaar en ik hoop van harte dat het gaat lukken. Vorige week vrijdag waren alleen de frames gemaakt en met de zittingen en het bovenblad was nog niets gebeurd, terwijl ik het hout al 2 weken daarvoor betaald had. De headmaster heeft vertrouwen en laat ik er maar van uit gaan dat hij gelijk krijgt.

Als je dit zo leest dan snap je dat frustratie en het gebrek aan resultaat en vooruitgang toch de boventoon voert in het gevoel over mijn ervaringen in Zambia, ondanks de tripjes naar Zimbabwe, Botswana en alle andere mooie dingen die ik gedaan en gezien heb.

Misschien is het anders als ik er over 3 weken vanuit Nederland op terugkijk. Wat zeker is: Ik had deze ervaringen niet willen missen. En dat is toch wel iets positiefs.

Zondag vlieg ik naar Johannesburg en kan daar Diederik in mijn armen sluiten, of het zal wel andersom zijn?. En gaan we samen 10 dagen rondtrekken en veel mooie dingen ondernemen.

Misschien lukt het nog om een blog te schrijven anders doe ik dit vanuit Nederland en ik zie jullie allemaal gauw weer na de 22^ste november.

Veel liefs,

José

trip en overdenkingen

Wat een heerlijke trip was het vorige week naar de Okavanga delta in Botswana. Op advies al om 6:00 vertrokken maar dat was eigenlijk véél te vroeg aangezien het bij de grens helemaal niet druk was en ik binnen een mum van tijd mijn stempels in mijn paspoort had. Dus maar even Kasane rondgelopen, waar nog alles gesloten was. In een hotel een kop koffie kunnen scoren. Daarna door een taxi, die me te veel heeft laten betalen bleek op de terugweg, naar het vliegveld. Daar was ik ook te vroeg en ik had mijn e-reader vergeten?. De vlucht vertrok op tijd en om 12:30 was ik in Maun waar het busje van het hotel me opwachtte. Na eerst wat andere mensen te hebben afgezet, op weg naar mijn hotel dat ongeveer 10km buiten Maun lag. De chauffeur was aan het vertellen dat hij binnenkort ging trouwen en geld nodig had om de gasten die morgen zouden komen thee te schenken. Helaas voor hem had ik niet genoeg Pula en ook geen dollars. Op de terugweg bleek dat ik nog 50 Pula over had dus die heb ik hem maar gegeven.

“ Elke keer weer en overal wordt je, soms direct soms indirect, om geld gevraagd voor eten, schoenen, schoolspullen, registratie, ondersteuning van het gezin, nieuwe batterij voor telefoon en noem maar op. Ik weet dat ik het héél goed heb en veel kan doen maar wil echt niet iedereen die erom vraagt dat geven. Ik investeer in de Malota community school en af en toe in andere projectjes waar mijn hart naar uit gaat”.

Het nieuwe hotel ligt op een mooie plaats aan de rivier en er grazen paarden, koeien en ezels net buiten het hek langs de rivier. Grappig om te zien dat ze vaak in het water staan om daar de grassen te eten die er groeien. Mijn kamer is mooi en van alle gemakken voorzien. De middag breng ik door bij het zwembad, een wandeling langs de rivier waar ik een man tegen kwam die zichzelf in een kuip aan het wassen was en op het terras. Na het diner even heerlijk gekletst met Trudy via WhatsApp en daarna op tijd naar bed.

De volgende morgen om 8:30 ging mijn trip naar de Innerdelta beginnen, er was buiten mijn gids nog een Australische jongeman die meeging. Niet in een Mokoro maar in een motorboot. Soms leek het wel of we op een racecircuit waren i.p.v. op smalle kanaaltjes in de delta, zo hard gingen we en ook werden de bochten heel krap genomen. Het was heerlijk om een hele dag op het water te zijn en te genieten van de uitzichten, de dieren in het water of op de oever en het zwemmen in de delta. We zagen vooral olifanten en daarnaast wat zebra’s, impala’s, 1 buffel, 1 koedoe en allerlei soorten vogels. Toen de gids bij de plek was waar hij wilde stoppen voor de lunch bleken er olifanten rond te lopen. Door veel lawaai te maken met de motor en te schreeuwen heeft hij ze weggejaagd. Je wilt toeristen toch echt dat idyllische plekje geven dat ze verdienen!! Na een heerlijke meegebrachte lunch kregen we nog iets speciaals te zien. In de boom rond onze plek zat een Pels Fishing Owl, die je normaal niet veel tegen komt. Het zien van zo’n uil brengt volgens de plaatselijke bevolking geluk. “Nog meer geluk voor mij dus!” Op de terugweg kwamen we bij een plekje aan waar het volgens de gids veilig genoeg was om te zwemmen. Eigenlijk is het verboden i.v.m. een aantal bijtincidenten met krokodillen een poosje geleden. Maar hup met kleren en al het water in, wat een super ervaring om hier heerlijk je door de stroom mee te laten drijven of tegen de stroom in te zwemmen. Na een half uurtje rondgedobberd te hebben nu echt op de weg terug. Onderweg werd onze weg nog wel geblokkeerd door een olifant die niet aan de kant wilde, dus maar wachten tot hij zin had om het water te verlaten. Al liet hij wel merken dat hij dit met tegenzin deed. Om 17:00 weer terug bij het hotel, lekker douchen en voor het diner nog een biertje op het terras.

Na het ontbijt de volgende morgen had ik nog een interessant gesprek met een Zuid Afrikaanse hoogleraar die science doceert aan de universiteit in Botswana over opleiden tot werkloosheid, de toeristenindustrie waar het geld nauwelijks bij de lokale bevolking terechtkomt en Afrika als geheel. Toen was het echt tijd om naar het vliegveld te gaan. Na een goede vlucht en een weer eenvoudige grensovergang wilde ik een gedeelde taxi terugnemen naar Livingstone, maar het duurde wel erg lang voordat er meer mensen waren, dus toch maar een taxi voor mezelf. Daar aangekomen nog even wat gedronken bij Kubu café. Daar raakte ik in gesprek met een voormalige Noorse ambassade medewerker. Hij heeft dit werk vele jaren heeft gedaan in Zambia, Botswana en Tanzania en is nu hier een eigen project aan het opzetten. Frappant was dat hij hetzelfde zei als dat een Zuid Afrikaanse farmer 4 jaar geleden zei: “Het komt nooit goed met Afrika”. Hij vond dat het westen moest stoppen met geld investeren in corrupte overheden en dat er geen hoop is als er geen mentaliteitsverandering gaat plaatsvinden en mensen geen verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen handelen. Ook kwam de rol van China nog ter sprake die volgens hem alleen maar uit is om zichzelf te verrijken.

Veel om over na te denken na deze mooie trip.

Op vrijdag weer vol energie naar school en daar lekker gewerkt en als afsluiting van de week met mijn klas met de parachute allerlei spelletjes gedaan. Ze hebben genoten. Met de andere klassen ga ik dit volgende week doen.

Aangezien ik het hele weekend helemaal alleen in huis was heb ik een aantal mensen uit het Sunbird huis uitgenodigd voor een etentje. Dit was super gezellig en we hebben veel gekletst over het reilen en zeilen in het huis, er waren een aantal voorvallen geweest die niet zo leuk waren, over de organisatie van DreamLivingstone en de projecten die ze ondersteunen. Ook hadden we het over vrijwilligers die maar 1 of 2 weken bleven. Wij waren het er unaniem over eens dat dit echt te kort is. De rest van het weekend was wel een beetje alleen, maar veel gelezen.

Mijn 8^ste week is nu begonnen en ik had dinsdag alweer een vrije dag omdat het Independence day was. Ik ben de avond hieraan voorafgaand met Musola mee geweest naar een meeting met dans, zang, een documentaire film van Musola over inclusion van gehandicapten en om 00:00 uur hijsen van de vlag, volkslied, vuurwerk en het eten van cake. Het was fijn om dit samen met haar te kunnen meemaken.

Op school ga ik de komende weken nog hard aan het werk en hoop dat ik nog meer kan bereiken dan tot nu toe. Het was maandag fijn om te zien dat de leerkracht een paar van mijn werkvormen toepaste in zijn lessen.

Lieve groeten,

José

rust!!

Nu ik besloten heb, in overleg, om me bezig te gaan houden met het aanleren van de basisvaardigheden van rekenen aan degene die heel zwak uit de test kwamen voel ik me beter dan voorheen. Ik doe dit in kleine groepjes van 3 of 4 kinderen, want meer ruimte is er niet in het kantoortje. Ook ben ik begonnen om de klas te leren lezen in het Engels. Dit een hele klus aangezien de meesten het alfabet alleen in volgorde kunnen opzeggen. Als je het ze door elkaar vraagt zwijgen ze of zie je de ogen kijken naar het begin van het alfabet dat boven het bord geschreven staat tot ze bij de letter zijn of gokken ze maar iets. We starten met een woord spellen en veranderen een letter zodat we een nieuw woord krijgen, bed-bad-sad-mad-mat-cat-hat-hit-sit-set. Dit blijkt toch voor velen nog een stap te ver te zijn, want als ik de woorden terugvraag zijn er maar een paar die de woorden kunnen lezen. Suggesties???

Met de groepjes ben ik aan het werk met splitsboekjes, die Marjan Tuijn 40 jaar geleden op de Beatrixschool in Buren geïntroduceerd heeft. Ik heb er eerst 1 gemaakt en daarna in de stad bij een kopieershop laten kopiëren en vervolgens ze thuis in elkaar gezet. Het blijkt dat voor een aantal van de kinderen geen logisch verband zit tussen een hoeveelheid en een getal. Ook blijven ze elke keer vanaf het begin tellen als ze er 1 kraal bij krijgen of als er 1 wordt weggehaald. De getallenrij heen en weer is ook niet geautomatiseerd. Het is ook lastig om continuïteit te krijgen aangezien ze soms wel en soms niet op school zijn. Ik blijf elke keer weer iets nieuws bedenken en maak daar werkbladen voor, om ze enig inzicht te geven.

In het Sunbird huis is het vaak erg druk door de jongelui die allerlei wilde plannen bedenken en uitvoeren. Soms doe ik mee en soms trek ik me lekker terug. Op een donderdagavond gingen we met z’n twintigen in een busje voor 10 op weg naar de sunset. De Mexicaanse meiden waren al een keer bij een kloof geweest waar het heel mooi moest zijn. Na een tocht van 30 minuten over hobbelige zandwegen kwamen we aan bij de kloof, helaas wolken. Toch genoten van het uitzicht over de kloof en het omliggende landschap en leuke, mooie foto’s gemaakt.

Op zaterdag 14 oktober ben ik verhuisd van het Sunbird huis naar het nieuwe huis waar ik de komende 4 weken zal verblijven. Ik woon bij Musola Kaseketi, een gehandicapte vrouw die een eigen filmbedrijf runt. Zij zet zich in voor mensenrechten en is met haar geëngageerde films vooral gericht op vrouwen en meisjes. Haar bedrijf is op haar eigen terrein en heet Vilole Images producties. Ze is heel gastvrij en ik moet haar huis als mijn eigen huis beschouwen.

Op zondag morgen ben ik met haar naar de Presbyterian church geweest waar zij aan de kinderen zondagschool geeft. Ik heb de dienst bijgewoond die héél erg lang duurde, van 9:15 tot 13:15 uur. Dit kwam volgens Musola door de gastprediker die ze hadden, normaal is het rond 11:30 afgelopen. Tijdens de dienst wordt er veel gepreekt, gebeden en gezongen en gedanst. Het thema van de gastspreker was ”Grace”= genade en veel delen uit de bijbel werden vanuit dit standpunt geïnterpreteerd. Hij heeft mij, ondanks zijn bevlogen manier van praten, niet kunnen overtuigen!!!!

Het is in tegenstelling tot mijn vorige verblijf nu wel erg rustig, want ik ben alleen met Musola en zij is ook nog een paar dagen weg als ik terugkom van mijn trip. Dit zal een heel nieuwe ervaring zijn na de hectiek van het Sunbird huis.

Afgelopen week ben ik ook bezig geweest met het boeken van een tripje naar de Okavanga delta in Botswana. Ik ben er na de heftige weken op school echt aan toe om even weg te gaan, met toestemming van de projectleiding en de headmaster. Het zijn 2 schooldagen aangezien het woensdag nationale gebedsdag is en iedereen dan vrij heeft. Ik ga morgenvroeg om 6:00 uur eerst naar Kasane, net over de grens in Botswana en vlieg dan om 11:30 uur naar Maun. Daar wordt ik door mensen van het hotel opgepikt.

In de middag ga ik hopelijk nog een tripje maken en anders lekker luieren aan het zwembad. Woensdag ga ik een dagtrip maken in een Mokoro, een traditionele kano die als een punter wordt voortbewogen. En donderdag weer terug naar Livingstone.

Ik hoop jullie via facebook de mooiste foto’s te laten zien, want de delta staat bekend om zijn fantastische wildlife, birds en ander natuurschoon. Het verhaal lezen jullie in mijn volgende blog.

Lieve groeten José

Een dag in Livingstone

Een normale dag begint om 5:40 uur als mijn wekker afloopt. Ik blijf nog even lekker liggen en spring om 5:50 onder de douche, soms warm soms koud omdat ze de boiler nog niet hebben aangezet. Deze is namelijk niet de hele dag aan, alleen op gezette tijden. Dan naar de eetzaal waar afhankelijk wie er dienst heeft het ontbijt er al is of niet. Koffie behoort niet tot het assortiment evenals yoghurt en muesli en kaas. Deze koop ik dus zelf. Water in de beker en deze in de magnetron zetten en mijn boterham in de toaster. Daarna, nu Stan en Francine weg zijn, alleen ontbijten. De rest is nog niet op. Dan rustig aan in mijn kamer de spullen voor de dag op school pakken en me klaar maken voor de heerlijke wandeling naar de Malota Community school.

Om 6:50 uur ga ik, nu samen met Emma, op weg. Wat en genot, de zon die heerlijk schijnt en de temperatuur die nog aangenaam is 21 graden. Onderweg kom ik nu al bijna 5 weken meestal dezelfde mensen tegen, kinderen en volwassenen. Goodmorning how are you, fine and you, fine have a nice day, you to, of kinderen die je hand vast pakken en een stukje meelopen of roepen hay Muzungo. Af en toe jongelui op weg naar school die meelopen en een praatje maken. Dan over het spoor rechts af en dan kom ik in de omgeving van de school: veel afval langs de kant van de weg dat regelmatig verbrand wordt, die lucht??, af en toe aan de kant springen omdat de taxi’s te dicht langs je heen rijden, de mensen uit de buurt die bezig zijn om hun stalletjes in te richten met alles wat ze verkopen, dat kan fruit of groente of eieren zijn maar ook houtskool, fietsonderdelen, wc potten je kunt zo gek niet bedenken. Steeds meer kinderen van school die meelopen en dan een laatste keer linksaf en dan ben ik rond 7:35 op school. Op sommige dagen zitten de kinderen al in de klas maar zijn er nog geen leerkrachten aanwezig. Als het even duurt dan begin ik met good morning boys en girls. Ze staan dan allemaal op en zeggen in koor: good morning madame how are you en ik zeg dan weer fine and how are you? Ze zeggen fine en ik zeg dan You may sit down. Op maandag en vrijdag beginnen alle kinderen, ze staan buiten in rijen opgesteld, met een gebed en het volkslied.

De les gaat beginnen. Het wordt steeds duidelijker dat de basis bij de meeste kinderen er niet in zit. Een groot aantal kan zijn/haar eigen naam niet goed schrijven en dan te bedenken dat ze 9-12 jar zijn. Ze hebben geen begrip van getallen en de bijbehorende hoeveelheden. Ik heb maandag een testje gedaan bij 120 Grade 3 kinderen en daaruit blijkt dat 25 % sommen als 3+5= en 8-4= niet kan maken en dat nog eens 25 % er heel veel moeite mee heeft, ze moeten het op hun vingers uitrekenen of zetten streepjes in hun schrift en tellen die, Zij hadden het maar net binnen de gestelde tijd van 20 min af. Volgens het lesboek moeten ze kunnen cijferend optellen, aftrekken en vermenigvuldigen, staartdelingen maken, rekenen met geld en verhaaltjessommen maken. Hoe dat is niet duidelijk???????

De meeste kunnen letters en woorden kopiëren die op het bord worden geschreven in het Engels of in het ChiTonga, maar ook niet allemaal. Als je ze vervolgens vraagt om te lezen wat er staat dan zwijgen ze in alle talen. ZE KUNNEN NIET LEZEN! Ze moeten dan ook nog vragen maken over de tekst die ze in hun schrift, vanaf het bord, gekopieerd hebben. Je begrijpt dat ze daar geen antwoord op kunnen geven, want ze kunnen de tekst niet teruglezen. Meestal is het 10tallen keren herhalen wat er staat en in de tekst de woorden die ze in moeten vullen onderstrepen. Effect onderwijzen!!!!! Ik heb gesproken met de headmaster en hij snapt wat ik bedoel, maar ook hij ziet niet zo een twee drie een oplossing. Hij is welwillend en geeft me de mogelijkheden om vanaf volgende week met kleine groepjes te gaan werken om in ieder geval de 25 % zwakste kinderen een beetje rekeninzicht bij te brengen.

Ik probeer te doen wat ik kan, wil ze graag inzicht verschaffen over wat ze doen en introduceer werkvormen die ze niet gewend zijn en verpak een opdracht soms in een soort toneelstukje dat ik dan samen met een kind opvoer. Ze genieten daarvan en ik heb dan ook de volledige aandacht. Kon ik maar bij het begin starten!

Mijn werkdag eindigt om 12:30 uur en dan neem ik een taxi terug want het is dan echt te heet om terug te lopen, tussen 35 en 38 graden en het is ook niet vlak. Het wordt nóg warmer. Ik heb het één keer gedaan en kwam toen oververhit thuis. ’s Middags is het meestal als volgt: lunchen, rusten, wasje doen, lezen, kletsen met de anderen, soms kidsclub buiten het terrein van Sunbird, soms naar de stad om boodschappen te doen en op het terras van Kubu café een kopje thee of een biertje te drinken. Om 19:00 eten en dan een spelletje of een potje kaart en wat kletsen en soms naar de Royal. Meestal op tijd naar bed.

Het sponsorgeld ga ik anders besteden dan ik met jullie afgesproken heb. Sport en spel projecten is in deze school omgeving niet mogelijk en ik heb héél grote twijfels dat de materialen die ik aan zou schaffen een lang leven beschoren is. Als ik zie dat dingen die ik in de klas ophang om het een beetje gezelliger te maken de volgende dag kapot of verdwenen zijn. Er is tevens helemaal geen ruimte op school waar je materialen veilig zou kunnen opbergen.

Ik heb besloten om van het geld 30 tafels te kopen, zodat in ieder geval 90 kinderen een fatsoenlijke zitplaats en werkblad heeft. Op dit moment moeten ze het doen met hetgeen ik al eerder beschreven heb. En dat komt echt de concentratie en de werkhouding niet ten goede.

Tot de volgende keer. Liefs José

Onderwijs!!!!

Ik kan alleen praten over mijn situatie en ik weet echt niet of dit voor andere scholen en andere klassen geldt, maar bij mij in de klas is er geen goede leeromgeving. En het is zo triest voor de kinderen die wel willen en echt hun best doen en graag iets willen leren. Ze krijgen de kans niet.

Vandaag, dinsdag, heb ik mijn grens bereikt en is hij zelfs overschreden en heb ik bij de headmaster aangegeven dat ik niet meer in mijn klas wil werken. Afgelopen donderdag was het eigenlijk al zo ver, maar nadat ik met Rabeccah, de projectleider in het Sunbird huis had gesproken over mishandelen van kinderen, tradities van opvoeding en hoe ik hier mee om moest gaan dacht ik dat ik het wel aan zou kunnen. Zei gaf aan dat ik dit met de leerkracht die ik assisteer op een diplomatieke manier kon bespreken. Dus vrijdag met toch wel een knoop in mijn maag op weg naar school. Bij aankomst bleek de leerkracht ziek te zijn en heb ik de klas van 56 kinderen in mijn eentje gedraaid, al kwam af en toe een andere leerkracht wel even kijken. Het was een heerlijke ochtend en ze hebben hard gewerkt. Als afsluiting van de week hebben we een leuke activiteit gedaan. Wat vonden ze het fijn om de kleurplaten in te kleuren met de meegebrachte kleurpotloden. En wat staat het gezellig aan de kale muren.

Dus na het weekend weer opnieuw met lood in mijn schoenen naar school, want het gesprek moest er toch komen. Na een hectische ochtend na schooltijd de stoute schoenen aangetrokken en het gesprek aangegaan. Ik heb het helemaal bij mijn gevoel gehouden. Ze snapte niet echt dat het mij heel veel pijn deed als ik zag dat kinderen door haar werden geslagen, ze lachte er een beetje om, en dat er zoveel gevochten wordt in de klas. Ze vertelde dat het niet toegestaan is om te slaan op school, maar dat het traditie is. Ze ging proberen om het niet meer te doen. We hebben ook gesproken over de mogelijkheden die er zijn om de vechtende kinderen niet allemaal bij elkaar te zetten. Ze mogen zelf weten waar ze zitten en de jongens en ook meisjes zoeken elkaar altijd op. We hebben ook nog over andere klassenmanagement zaken geproken en aan het eind had ik een goed gevoel. Ze stond open voor suggesties.

Het begon dinsdag voor schooltijd eigenlijk best goed , ik was met hulp van een paar kinderen werkjes en foto’s op aan het hangen. Toen de leerkracht kwam werden alle kinderen naar buiten gestuurd, niet echt vriendelijk, want de vloer moest nat gemaakt worden. En daarna stapelde het ene na het andere incident zich op, zodat ik regelmatig de klas verliet. Uiteindelijk maar besloten om dit niet meer te willen doen en naar de headmaster gestapt en met hem over de mogelijkheden gesproken om naar de andere Grade 3 te gaan. Daar werken ze zoals ik, Stan denkt dit ook, kan inschatten op een positieve manier aan een goede werksfeer. Bijkomend voordeel is dat ze daar een betonnen vloer hebben.

Dus morgen vol goede moed naar school.

Ik ga Stan en vooral Francine heel erg missen, zij gaan naar huis, want we delen al onze ervaringen en hebben het heel gezellig samen.

Het is nu woensdag en ik begon in mijn nieuwe klas. De kinderen waren redelijk stil toen ik binnenstapte. De leerkracht kwam pas na een half uur en ik moest dus improviseren. Mijn trukendoos opengetrokken en wat rekenopdrachten gedaan met een balletje en daarna de spinners en de werkbladen tevoorschijn gehaald en ze aan het werk gezet. Dit ging prima. Toen de leerkracht kwam hebben we een Engels gedicht gedaan en daarover moesten ze vragen maken. Het enorme probleem is dat de kinderen geen idee hebben wat ze doen. Ze kunnen overschrijven van het bord, maar als het op antwoorden aankomt gaat het mis. Ze kunnen namelijk geen Engels lezen. De antwoorden staan wel op het bord. Ze moeten ze alleen op de goede plaats invullen en daar gaat het mis. Dat was ook zo met de volgende opdrachten. Van een hele groep van 54 kinderen is er maar een handvol die de oefeningen goed doet. Ondertussen werd het in de klas steeds rumoeriger en werd er ook hier door de kinderen geslagen. Soms nam de leerkracht een paar kinderen mee naar buiten. Maar niet gekeken wat daar gebeurde! De dag begon dus hoopvol maar eindigde, wat mij betreft in mineur.

Ik ga de moed niet verliezen en hoop dat het elke dag een beetje beter gaat.

Mijn eerste volledige week

Maandagmorgen om 7:10 gingen Stan en ik op weg om te beginnen aan onze werkweek. Dus om 6:00 uur op, douchen en ontbijten. Als het goed is zouden alle kinderen aanwezig zijn. Toen we om 8:00 aankwamen was het een drukte van belang, de kinderen van de ochtendsessie waren aanwezig en stonden opgesteld in rijen. De dag begon met een gebed, het zingen van het volkslied en daarna eerst een toespraak van één van de leerkrachten en van de headmaster. De nadruk werd gelegd op grade 7 want die moeten over 2 maanden examen doen. Het was een rare ochtend want de kinderen gingen uiteindelijk maar 2 uurtjes naar school en daarna was er een teachers meeting. Op de teachersmeeting werd besloten dat ze een half uur eerder gingen beginnen dus dat houdt in dat ik al om 6:40 uur moet gaan lopen. Wel erg vroeg hoor!

In mijn klas is het als volgt : vlak voor de ingang van mijn klas wordt het afval voor schooltijd verbrand en de rook komt rechtstreeks de klas in, zand op de vloer dus heel veel stof, geen ramen, 4 kinderen op één bank, dus opgepropt als haringen in een ton, meubilair bijna allemaal kapot, van één tafel is het bovenblad er en van de ander de zitting, schroeven steken uit de plank. Hoe kunnen 50 kinderen hier nu op een fatsoenlijke manier hun werk doen???? Dit blijkt in de loop van de week ook een echt probleem, ze zitten elkaar echt in de weg en hebben nauwelijks ruimte op hetgeen de leerkracht op het bord schrijft op een fatsoenlijke manier in hun schrift te schrijven, als ze al een potlood hebben! Die heb ik gelukkig genoeg bij me.

Op een ochtend krijgen ze verschillende vakken en moeten alles in hun schrift schrijven en aangezien het niveau verschil héél erg groot is hebben de meeste kinderen het nog niet af voordat de leerkracht het al weer uitveegt en met de nieuwe les start. In de tussentijd wordt er gekletst, geschreeuwd en af en toe gevochten. Ik heb bijna elke dag een les gegeven met het materiaal dat ik bij me heb en dat was toch wel erg leuk om te zien. Mijn stilte teken werkte best wel aardig en ze gingen enthousiast in groepjes aan de gang met de verschillende werkbladen en bij sommige ook met de spinners. De laatste dagen heb ik ook nog gewerkt met een paar kinderen die, ondanks het feit dat ze al ongeveer 10 zijn, niet kunnen schrijven. Ik heb in mijn nieuwe thuis werkbladen voor hen gemaakt om de basisbeginselen te leren.

Ik hoop van harte dat ik in de komende 8 weken voor alle kinderen van deze groep iets kan betekenen, al geef ik ze maar een beetje plezier in een andere manier van leren als dat ze gewend zijn.

En dan nu mijn fantastische weekend in Chobe nationaal park in Botswana. We gingen met 4 vrijwilligers, Stan, Francine, Mirlah en ikzelf. Weer vroeg op en om 7:00 vertrek richting grens. We moesten de rivier oversteken met een motorbootje en toen waren we bij de grens en daar werden we opgewacht door KB een fantastische gids die ons deze 2 dagen alles vertelde over leven van de dieren in dit park. Eerst gingen we met een boot de rivier op en zagen hippo’s, buffels, krokodillen en op de kant olifanten en héél veel impala’s. Daarna gingen we echt het park in. Wat een prachtige ervaring was dit en wat enthousiast was KB om ervoor te zorgen dat we alles te zien kregen. Als hij zag dat er iets bijzonders in de buurt was, dan wist hij niet hoe snel hij ter plekke moest komen. Het gevolg was wel dat wij heen en weer geschud werden, Afrikaanse massage. ’s Avonds kampeerden we midden in het park. Toen we op de plek aankwamen stonden de tenten klaar en was er een heerlijk diner bereid. Aangezien we een vermoeiende dag gehad hadden kropen we er vroeg in. Helaas niet veel geslapen maar wel genoten van het gegrom van de leeuwen die rond ons kamp liepen, gelukkig niet echt dichtbij, het gejank van de hyena’s en de schitterende sterrenhemel die ik door het raam in mijn tent kon zien. De volgende ochtend al weer vroeg aan het ontbijt, want we starten om 6:00 uur. Deze ochtend weer het geluk om leeuwen te zien en daarnaast veel andere dieren. Om 10:30 brunch en vervolgens op voor onze laatste gamedrive. Helaas toen niet heel veel gezien. Maar als bij elkaar zoveel verschillende dieren gezien: impala’s, 100den olifanten, verschillende soorten antilopen, kuddu’s, giraffen, apen, leeuwen groepen mannetjes en groepen vrouwtjes, zelfs jagend, visarenden, aasgieren, veel verschillende vogels, jakhalzen, hyena’s, en iets waar Stan heel blij mee was: wilde honden met puppies en ook nog jagend op impala’s. Het was al met al een onvergetelijk weekend. Om 17::00 waren we terug in Zambia.