In mijn vorige blog ik eindigde met dat we onze eerste les zouden geven. Toen we ’s morgens aankwamen op de Malota community school waren er nog geen kinderen, er waren alleen teachers. Na ongeveer een half uur kwamen de eerste kinderen en het waren er maar 2 voor Stan zijn klas en 3 voor mijn klas. Ik heb heerlijk met ze gewerkt met het door mij thuis gemaakte werk. Wat waren ze enthousiast om met de spinners sommen en woorden te maken en ook met een aantal andere werkbladen gingen ze lekker aan het werk.

Dit was eigenlijk de hele week zo, aangezien de kinderen eigenlijk nog vakantie hadden, kwamen er maar heel weinig kinderen naar school. Soms hadden we er maar 1 of 2,het was dus een rustig begin van onze eerste week. Vanaf maandag zal het heel wat anders zijn, Er komen ’s morgens ongeveer 300 kinderen van de 1^ste, 3^de en 7^de grade en ’s middags ongeveer hetzelfde aantal van de 2^de, 5^de en 6^de grade verdeelt over 4 klaslokalen. Wat zal dat gaan brengen als je bedenkt dat er niet genoeg banken zijn, geen materiaal voor de kinderen, een schoolbord dat alleen een zwart geverfd stuk op de muur is dus hierop schrijven is ook niet eenvoudig. De kinderen moeten alle info die ik op het bord schrijf overschrijven in hun schrift en je kan pas verder als alle kinderen dit gedaan hebben en het tempoverschil zal hoogstwaarschijnlijk erg groot zijn. Er wacht mij een grote uitdaging!!!!

Afgelopen vrijdag heb ik nog een poos met de vrijwillige teacher gepraat en gevraagd hoe hij leefde, hij heeft een vrouw en twee kinderen die ook naar school gaan. Hij liet zich niet echt uit over hoe hij aan geld komt voor het onderhoud van zijn gezin, maar zei wel dat de headmaster bezig was om te kijken of hij wat geld zou krijgen. Hij deed een uitspraak die mij tot in mijn hart raakte: A man can go a day without eating ant it’s ok because I’am is the only one who knows.

Afgelopen vrijdagmiddag ben ik samen met Francine naar een vrouwenproject in een andere community geweest, ongeveer een uur lopen in de brandende zon. We werden verwelkomd met een lied en dat was zo’n mooi gevoel! Zij komen drie keer in de week bij elkaar en krijgen dan les over allerlei onderwerpen zoals: HIV en veilige seks. Daarnaast maken ze van oude zakken en wat resten stof matten, haken mutsen e.d. en maken kinderkleding. Ze proberen dit te verkopen op de markt. Sommige van de vrouwen werken in de mijn, waar ze vele uren stenen kapot moet hakken. Het is zo triest om te zien hoe ze daar in de zon op de grond zitten en hun werk doen om maar iets voor hun gezin te verdienen.

Dit alles staat in schril contrast met wat ik in mijn vrije tijd doe:

Op de momenten dat ik niet op school ben, ben ik in het Sunbird huis en klets met de anderen, doe een spelletje, lees, doe een wasje, ga naar de stad om boodschappen te doen, soms een lunch in een gezellig café en af en toe een biertje op het terras. Meestal ben ik samen met Stan en Francine de leeftijdsgenoten. We hebben elkaar echt gevonden en daar ben ik heel blij mee, mede doordat ik met Francine dan ook gewoon in het Nederlands kan praten, want het is soms best lastig om in het Engels uit te leggen wat je gevoel is bij de dingen die je ziet en meemaakt.

Afgelopen vrijdag ben ik naar Het Royal Livingstone geweest, een super chique hotel aan de Zambezi rivier, om naar de zonsondergang te kijken. Onderweg daartoe stonden er 5 olifanten langs de kant van de weg. Onze taxichauffeur stopte zodat we mooie foto’s konden maken. We hebben heerlijk op het terras met een biertje genoten van het uitzicht. Zaterdag op weg naar Zimbabwe om te de Victoria Falls te zien van de beste kant. Na een taxirit van 20 minuten kwamen we bij de grens aan en moesten een Visum kopen, het park was net voorbij de grens. De Victoria Falls zijn niet de hoogste van de wereld maar wel de breedste en wat is het indrukwekkend om te zien hoe de Zambezi rivier zich hier met een donderend geweld naar beneden stort in veel verschillende watervallen over een breedte van bijna een kilometer. En als je bedenkt dat het regenseizoen nog niet begonnen is! Nu waren er plaatsen langs de Falls waar je echt nat werd, dus dan heb word je helemaal kletsnat. Een aantal van de jonge vrijwilligers zijn in Devils Pool geweest aan de Zambiaanse kant, vandaar kijk je over de rand van de waterval ongeveer 100 m naar beneden. Misschien ga ik dat nog doen.

Nu zit ik op het terras van het Kuba café deze blog af te schrijven, nadat ik eerst lekker heb gezwommen in een hotel vlak bij ons guesthouse. Het lukt me niet om op een andere manier deze blog te uploaden.

Volgende week hoop ik jullie meer te vertellen over hoe de eerste echte werkweek is geweest en hoe het was in het Chobe nationaal park in Botswana, want daar ga ik volgend weekend naar toe.

Lieve groeten José.

Foto's uploaden gaat heel slecht via deze site dus die kan je op mijn facebook pagina bekijken.