Ik kan alleen praten over mijn situatie en ik weet echt niet of dit voor andere scholen en andere klassen geldt, maar bij mij in de klas is er geen goede leeromgeving. En het is zo triest voor de kinderen die wel willen en echt hun best doen en graag iets willen leren. Ze krijgen de kans niet.

Vandaag, dinsdag, heb ik mijn grens bereikt en is hij zelfs overschreden en heb ik bij de headmaster aangegeven dat ik niet meer in mijn klas wil werken. Afgelopen donderdag was het eigenlijk al zo ver, maar nadat ik met Rabeccah, de projectleider in het Sunbird huis had gesproken over mishandelen van kinderen, tradities van opvoeding en hoe ik hier mee om moest gaan dacht ik dat ik het wel aan zou kunnen. Zei gaf aan dat ik dit met de leerkracht die ik assisteer op een diplomatieke manier kon bespreken. Dus vrijdag met toch wel een knoop in mijn maag op weg naar school. Bij aankomst bleek de leerkracht ziek te zijn en heb ik de klas van 56 kinderen in mijn eentje gedraaid, al kwam af en toe een andere leerkracht wel even kijken. Het was een heerlijke ochtend en ze hebben hard gewerkt. Als afsluiting van de week hebben we een leuke activiteit gedaan. Wat vonden ze het fijn om de kleurplaten in te kleuren met de meegebrachte kleurpotloden. En wat staat het gezellig aan de kale muren.

Dus na het weekend weer opnieuw met lood in mijn schoenen naar school, want het gesprek moest er toch komen. Na een hectische ochtend na schooltijd de stoute schoenen aangetrokken en het gesprek aangegaan. Ik heb het helemaal bij mijn gevoel gehouden. Ze snapte niet echt dat het mij heel veel pijn deed als ik zag dat kinderen door haar werden geslagen, ze lachte er een beetje om, en dat er zoveel gevochten wordt in de klas. Ze vertelde dat het niet toegestaan is om te slaan op school, maar dat het traditie is. Ze ging proberen om het niet meer te doen. We hebben ook gesproken over de mogelijkheden die er zijn om de vechtende kinderen niet allemaal bij elkaar te zetten. Ze mogen zelf weten waar ze zitten en de jongens en ook meisjes zoeken elkaar altijd op. We hebben ook nog over andere klassenmanagement zaken geproken en aan het eind had ik een goed gevoel. Ze stond open voor suggesties.

Het begon dinsdag voor schooltijd eigenlijk best goed , ik was met hulp van een paar kinderen werkjes en foto’s op aan het hangen. Toen de leerkracht kwam werden alle kinderen naar buiten gestuurd, niet echt vriendelijk, want de vloer moest nat gemaakt worden. En daarna stapelde het ene na het andere incident zich op, zodat ik regelmatig de klas verliet. Uiteindelijk maar besloten om dit niet meer te willen doen en naar de headmaster gestapt en met hem over de mogelijkheden gesproken om naar de andere Grade 3 te gaan. Daar werken ze zoals ik, Stan denkt dit ook, kan inschatten op een positieve manier aan een goede werksfeer. Bijkomend voordeel is dat ze daar een betonnen vloer hebben.

Dus morgen vol goede moed naar school.

Ik ga Stan en vooral Francine heel erg missen, zij gaan naar huis, want we delen al onze ervaringen en hebben het heel gezellig samen.

Het is nu woensdag en ik begon in mijn nieuwe klas. De kinderen waren redelijk stil toen ik binnenstapte. De leerkracht kwam pas na een half uur en ik moest dus improviseren. Mijn trukendoos opengetrokken en wat rekenopdrachten gedaan met een balletje en daarna de spinners en de werkbladen tevoorschijn gehaald en ze aan het werk gezet. Dit ging prima. Toen de leerkracht kwam hebben we een Engels gedicht gedaan en daarover moesten ze vragen maken. Het enorme probleem is dat de kinderen geen idee hebben wat ze doen. Ze kunnen overschrijven van het bord, maar als het op antwoorden aankomt gaat het mis. Ze kunnen namelijk geen Engels lezen. De antwoorden staan wel op het bord. Ze moeten ze alleen op de goede plaats invullen en daar gaat het mis. Dat was ook zo met de volgende opdrachten. Van een hele groep van 54 kinderen is er maar een handvol die de oefeningen goed doet. Ondertussen werd het in de klas steeds rumoeriger en werd er ook hier door de kinderen geslagen. Soms nam de leerkracht een paar kinderen mee naar buiten. Maar niet gekeken wat daar gebeurde! De dag begon dus hoopvol maar eindigde, wat mij betreft in mineur.

Ik ga de moed niet verliezen en hoop dat het elke dag een beetje beter gaat.