Mijn laatste week in Livingstone Zambia is halverwege. En als ik terugkijk op de afgelopen 9 weken weet ik niet welk gevoel er overheerst. Is het de vriendelijkheid van alle mensen die ik ontmoet heb en de gesprekken die ik met de Zambianen, met name Musola, en de mensen in het Sunbird huis en speciaal met Francine gevoerd heb en de fantastische natuurschoon die ik heb gezien. Of toch de frustratie, onmacht en teleurstelling die ik elke dag op school ervaar. Het feit dat ik door de omstandigheden daar niet bereikt heb waarop ik gehoopt had. Ook al had ik me voor vertrek voorgenomen om geen verwachtingen te hebben, toch had ik ze onbewust wel.

Een aantal zaken op een rijtje over de school:

• Het gros van de kinderen dat graag naar school komt en elke dag al vroeg present is. Ze zijn dol op hun leerkracht.
• Kinderen die blijven vragen of ze ook met mij apart mogen werken.
• Leerkrachten die willen leren en mijn materialen en werkwijze soms gebruiken.
• Klaslokalen waar zand de ondergrond is en de meeste tafels kapot zijn en geen materiaal voor de kinderen. Ze delen soms een potlood en boeken zijn er helemaal niet, behalve voor grade 1. De leerkrachten hebben één boek van elk vak. Zij moeten dus altijd alles op het, op de muur geverfde, bord schrijven.
• Het aantal kinderen in een klaslokaal bedraagt tussen de 50 en de 60 en in Grade 1 zelfs tegen de 100 als ze er allemaal zijn.
• Het verbranden van afval op het schoolterrein, zodat de rook de klas in komt. Ook verschillende keren nadat ik met de headmaster gesproken had over gezondheid van kinderen en leerkrachten, hij zei dat het niet mocht. In ieder geval niet onder schooltijd. De prullenbakken die ik gekocht had hebben niet zoveel effect. Ik moet ze dagelijks herinneringen aan het feit dat het afval IN de bak moet en dan zie je dat leerkrachten ook gewoon afval uit het raam gooien! En er loopt er een project: KEEP MALOTA CLEAN!
• Leerkrachten die op vrijwillige basis lesgeven, waardoor ze soms niet op komen dagen omdat ze moeten zorgen dat ze ergens geld vandaan halen om hun huur te betalen. Als ze ziek zijn of een andere afspraak hebben dan zijn de kinderen alleen in hun lokaal en komt er soms een leerkracht van een andere klas iets op het bord schrijven.
• Lesgeven aan kinderen die nauwelijks Engels kunnen verstaan, omdat ze ChiTonga spreken. Ze hebben heel veel moeite om het lesgeven in het Engels te begrijpen, ondanks het feit dat deze taal vanaf pre school in het curriculum staat. 4 van de 120 Grade 3 leerlingen kunnen een beetje Engels lezen. De kinderen kunnen teksten kopiëren van het bord maar weten niet wat ze opschrijven. Ze kunnen herhalen wat de leerkracht hen voor zegt, maar als hij iets aanwijst dat hij net heeft gezegd weten ze niet wat er staat. Er is duidelijk bij de basis iets mis gegaan ook ten aanzien van rekenen. Eenvoudige bewerkingen t/m 100 kost de meeste kinderen heel veel moeite en ze gebruiken bijna allemaal hun vingers of zetten streepjes en tellen deze dan. Begrip van hetgeen ze doen is er helaas niet bij. En als je dan weet dat ze moeten kunnen cijferend optellen, aftrekken vermenigvuldigen en delingen moeten kunnen maken, snap je dat er veel teleurstelling bij de kinderen is als hun werk nagekeken wordt. Vaak is alles fout. WAT DOET DIT MET EEN KIND!
• In mijn gesprekken met de leerkracht en de headmaster over de resultaten van de testjes die ik doe, krijg ik steeds hetzelfde antwoord: “Er is iets mis gegaan bij de basis”. Vervolgens zie ik geen acties of aanpassingen van het lesprogramma.
• De tafels die ik besteld heb zijn nog steeds niet klaar en ik hoop van harte dat het gaat lukken. Vorige week vrijdag waren alleen de frames gemaakt en met de zittingen en het bovenblad was nog niets gebeurd, terwijl ik het hout al 2 weken daarvoor betaald had. De headmaster heeft vertrouwen en laat ik er maar van uit gaan dat hij gelijk krijgt.

Als je dit zo leest dan snap je dat frustratie en het gebrek aan resultaat en vooruitgang toch de boventoon voert in het gevoel over mijn ervaringen in Zambia, ondanks de tripjes naar Zimbabwe, Botswana en alle andere mooie dingen die ik gedaan en gezien heb.

Misschien is het anders als ik er over 3 weken vanuit Nederland op terugkijk. Wat zeker is: Ik had deze ervaringen niet willen missen. En dat is toch wel iets positiefs.

Zondag vlieg ik naar Johannesburg en kan daar Diederik in mijn armen sluiten, of het zal wel andersom zijn?. En gaan we samen 10 dagen rondtrekken en veel mooie dingen ondernemen.

Misschien lukt het nog om een blog te schrijven anders doe ik dit vanuit Nederland en ik zie jullie allemaal gauw weer na de 22^ste november.

Veel liefs,

José