Wat een week

In mijn vorige blog ik eindigde met dat we onze eerste les zouden geven. Toen we ’s morgens aankwamen op de Malota community school waren er nog geen kinderen, er waren alleen teachers. Na ongeveer een half uur kwamen de eerste kinderen en het waren er maar 2 voor Stan zijn klas en 3 voor mijn klas. Ik heb heerlijk met ze gewerkt met het door mij thuis gemaakte werk. Wat waren ze enthousiast om met de spinners sommen en woorden te maken en ook met een aantal andere werkbladen gingen ze lekker aan het werk.

Dit was eigenlijk de hele week zo, aangezien de kinderen eigenlijk nog vakantie hadden, kwamen er maar heel weinig kinderen naar school. Soms hadden we er maar 1 of 2,het was dus een rustig begin van onze eerste week. Vanaf maandag zal het heel wat anders zijn, Er komen ’s morgens ongeveer 300 kinderen van de 1^ste, 3^de en 7^de grade en ’s middags ongeveer hetzelfde aantal van de 2^de, 5^de en 6^de grade verdeelt over 4 klaslokalen. Wat zal dat gaan brengen als je bedenkt dat er niet genoeg banken zijn, geen materiaal voor de kinderen, een schoolbord dat alleen een zwart geverfd stuk op de muur is dus hierop schrijven is ook niet eenvoudig. De kinderen moeten alle info die ik op het bord schrijf overschrijven in hun schrift en je kan pas verder als alle kinderen dit gedaan hebben en het tempoverschil zal hoogstwaarschijnlijk erg groot zijn. Er wacht mij een grote uitdaging!!!!

Afgelopen vrijdag heb ik nog een poos met de vrijwillige teacher gepraat en gevraagd hoe hij leefde, hij heeft een vrouw en twee kinderen die ook naar school gaan. Hij liet zich niet echt uit over hoe hij aan geld komt voor het onderhoud van zijn gezin, maar zei wel dat de headmaster bezig was om te kijken of hij wat geld zou krijgen. Hij deed een uitspraak die mij tot in mijn hart raakte: A man can go a day without eating ant it’s ok because I’am is the only one who knows.

Afgelopen vrijdagmiddag ben ik samen met Francine naar een vrouwenproject in een andere community geweest, ongeveer een uur lopen in de brandende zon. We werden verwelkomd met een lied en dat was zo’n mooi gevoel! Zij komen drie keer in de week bij elkaar en krijgen dan les over allerlei onderwerpen zoals: HIV en veilige seks. Daarnaast maken ze van oude zakken en wat resten stof matten, haken mutsen e.d. en maken kinderkleding. Ze proberen dit te verkopen op de markt. Sommige van de vrouwen werken in de mijn, waar ze vele uren stenen kapot moet hakken. Het is zo triest om te zien hoe ze daar in de zon op de grond zitten en hun werk doen om maar iets voor hun gezin te verdienen.

Dit alles staat in schril contrast met wat ik in mijn vrije tijd doe:

Op de momenten dat ik niet op school ben, ben ik in het Sunbird huis en klets met de anderen, doe een spelletje, lees, doe een wasje, ga naar de stad om boodschappen te doen, soms een lunch in een gezellig café en af en toe een biertje op het terras. Meestal ben ik samen met Stan en Francine de leeftijdsgenoten. We hebben elkaar echt gevonden en daar ben ik heel blij mee, mede doordat ik met Francine dan ook gewoon in het Nederlands kan praten, want het is soms best lastig om in het Engels uit te leggen wat je gevoel is bij de dingen die je ziet en meemaakt.

Afgelopen vrijdag ben ik naar Het Royal Livingstone geweest, een super chique hotel aan de Zambezi rivier, om naar de zonsondergang te kijken. Onderweg daartoe stonden er 5 olifanten langs de kant van de weg. Onze taxichauffeur stopte zodat we mooie foto’s konden maken. We hebben heerlijk op het terras met een biertje genoten van het uitzicht. Zaterdag op weg naar Zimbabwe om te de Victoria Falls te zien van de beste kant. Na een taxirit van 20 minuten kwamen we bij de grens aan en moesten een Visum kopen, het park was net voorbij de grens. De Victoria Falls zijn niet de hoogste van de wereld maar wel de breedste en wat is het indrukwekkend om te zien hoe de Zambezi rivier zich hier met een donderend geweld naar beneden stort in veel verschillende watervallen over een breedte van bijna een kilometer. En als je bedenkt dat het regenseizoen nog niet begonnen is! Nu waren er plaatsen langs de Falls waar je echt nat werd, dus dan heb word je helemaal kletsnat. Een aantal van de jonge vrijwilligers zijn in Devils Pool geweest aan de Zambiaanse kant, vandaar kijk je over de rand van de waterval ongeveer 100 m naar beneden. Misschien ga ik dat nog doen.

Nu zit ik op het terras van het Kuba café deze blog af te schrijven, nadat ik eerst lekker heb gezwommen in een hotel vlak bij ons guesthouse. Het lukt me niet om op een andere manier deze blog te uploaden.

Volgende week hoop ik jullie meer te vertellen over hoe de eerste echte werkweek is geweest en hoe het was in het Chobe nationaal park in Botswana, want daar ga ik volgend weekend naar toe.

Lieve groeten José.

Foto's uploaden gaat heel slecht via deze site dus die kan je op mijn facebook pagina bekijken.

De start

Na een reis die goed verlopen is na 20 uur op zaterdag 2 september in Livingstone aangekomen. Ik werd opgehaald door Lazerus die werkt in het Sunbird huis en daar allerlei projecten ondersteunt. Het was redelijk rustig want veel andere vrijwilligers waren op tour. Er zijn op dit moment 15 vrijwilligers waarvan er veel erg jong zijn. Ze komen uit Columbia, Brazilië, Nieuw Zeeland, USA, Spanje, Mexico en Nederland. De drie oudjes trekken veel met elkaar op en zijn in deze korte tijd al echte maatjes geworden: Stan uit de USA, Francine uit Nederland en ik. De vrijwilligers werken bij allerlei verschillende projecten: Medical, elderly, construction, woman, education.

Gisteren was een introductiedag en maakten we kennis met de organisatie en gingen we met de nieuwelingen Livingstone ontdekken.

En vanmorgen was het dan zover Stan en ik gingen samen lopend op weg naar de Malota community school. Lazerus begeleidde ons deze eerste keer, een wandeling van 50 minuten. De school staat in een wijk waar de armsten van de armsten wonen en daar aangekomen was het echt slikken. Op de binnenplaats waren ze vuilnis aan het verbranden en het stonk er heel erg en de rook trok zo de lokalen in. De lokalen zijn héél erg klein en er is nauwelijks iets, ramen zonder glas, een beetje meubilair dat heel oud is en een geverfd bord op de muur en geen boeken of ander lesmateriaal. Mijn privé slaapkamer met badkamer is nog bijna groter dan 1 lokaal. Er waren op het moment dat wij er aankwamen nog bijna geen kinderen aangezien het eigenlijk nog vakantie is. Maar vanaf maandag komen er ongeveer 600 kinderen verdeeld over de ochtend en de middag. Waar die allemaal moeten zitten in de vier lokalen die er zijn is mij een raadsel. De paar kinderen die er waren kregen les van een lokale vrijwillige teacher, Melvin is een geweldige jongeman. Alleen de headmaster krijgt betaald. Vanaf morgen gaan wij ook aan de slag en de les die Stan en ik gaan geven gaat over werelddelen, oceanen, tijdzones, evenaar enz. Hoe dat zal gaan zonder boeken voor de kinderen, kaarten of enig ander materiaal ??????

Jullie lezen het in mijn volgende verhaal.

laatste dagen voor vertrek

Over vijf dagen stap ik in het vliegtuig op weg naar Zambia. Wat kijk ik ernaar uit!

Mijn extra koffer met de zelfgemaakte , geschonken gekregen en gekochte materialen staat klaar. Ik heb het vervoer hiervan gesponsord gekregen van de vliegmaatschappij Britisch Airways. Ik dacht ik waag er een uitgebreide mail aan en..... gelukt! Ik ben ze hier heel dankbaar voor. Mijn persoonlijke spullen die moet ik voor het grootste deel nog inpakken, maar dat is zo gebeurd.

De laatste dagen zijn nog gevuld met allerlei dingen: kapper enzo.; twee keer golfen; afscheidsborreltje op woensdag; donderdag nog een gezellige middag en avond met Floris en Diederik en hun vriendinnen en mijn kleindochter. Vrijdagmiddag op tijd naar Schiphol, want ik wil natuurlijk mijn vlucht waar ik al zoooo lang naar uitkijk niet missen.

Ik hoop snel weer iets van met te laten horen.

sponsoring

Over zes weken ben ik bezig aan mijn eerste dag op het educatie project waar ik word ingezet. Ik kan bijna niet wachten om te beginnen.

In de afgelopen weken ben ik bezig geweest om geld in te zamelen voor sport en spel materiaal, want dat is goed voor: je lijf; je zelfvertrouwen en eigenwaarde; je sociale ontwikkeling; je ontwikkeling als persoon; je leervermogen.

De kinderen van de Blerck waar ik tot mijn pensionering heb gewerkt, hebben op een snikhete dag waterspelletjes gedaan waarmee ze sponsorgeld hebben opgehaald voor hun eigen school en voor mijn project. De dames van de vriendinnendag golf de Breuninikhof zijn heel gul geweest en hebben gezorgd voor een mooi bedrag. De eigenaar/ trainer van mijn fysio fitness Bos&Weide heeft mijn zwaaidoek gesponsord. Op de afsluiting van de golf zomeravondcompetitie van de Breuninkhof verwacht ik ook nog een mooie bijdrage. Daarnaast zijn er mensen die mij op persoonlijke titel sponsoren.

Ik wil iedereen heel hartelijk bedanken en zal ervoor zorgen dat het geld goed besteed wordt.

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

José